สัปดาห์ที่แล้วที่บิวไปทำกายภาพแผนการของเขา คือ
“รื้อยุ้งฉางเก่าแล้วสร้างใหม่ให้ใหญ่โตกว่าเดิม จะได้เก็บข้าวและสมบัติทั้งหมดไว้ใช้ได้หลายปี เพื่อจะได้พักผ่อน กินดื่ม และสนุกสนาน”
(ลก 12:18-19)

เขาไม่ได้คิดหรือมองอะไรเกินเลยไปจากโลกนี้เลย ทั้งการพักผ่อน การกินดื่ม และการสนุกสนานไปวัน ๆ ล้วนแล้วแต่เป็นเป้าหมายเฉพาะในโลกนี้เท่านั้น

มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับการสนทนาระหว่างเด็กหนุ่มผู้กระตือรือร้นคนหนึ่ง
กับชายชราผู้ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน ดังนี้

เด็กหนุ่ม  “ผมจะเรียนวิชาชีพ”
ชายชรา   “แล้วงัย ?”

เด็กหนุ่ม  “ผมจะทำธุรกิจ”
ชายชรา   “แล้วงัย ?”

เด็กหนุ่ม  “ผมจะเสี่ยงโชค”
ชายชรา   “แล้วงัย ?”

เด็กหนุ่ม  “ผมจะเก็บเงินเยอะ ๆ ไว้ใช้ยามเกษียณและแก่ชรา”
ชายชรา   “แล้วงัย ?”

เด็กหนุ่ม  “สักวัน ผมคงต้องตาย”
ชายชรา   “แล้วงัย ?”

เด็กหนุ่มไม่มีคำตอบ….!!

ความคิดของเด็กหนุ่มสะท้อนให้เห็นความคิดของเศรษฐีโง่ได้เป็นอย่างดี เขาวางแผนและเตรียมการทุกอย่างสำหรับโลกนี้ แต่ลืมคิดไปว่ายังมีอีกโลกหนึ่งรอคอยเขาอยู่

ความโลภอันเป็นรากเหง้าของความชั่ว ทำให้คนเราขาดสติ หันไปยึดติดกับสิ่งของที่ไม่จีรัง ซึ่งไม่มีผู้ใดสามารถนำติดตัวไปได้เมื่อความตายมาพรากเราไปจากมัน

ชาวสเปนจึงมีภาษิตเตือนใจบทหนึ่งว่า
“ไม่มีกระเป๋าที่ผ้าตราสัง” !

ผู้ที่สะสมทรัพย์สมบัติราวกับว่าจะขนไปใช้ได้ชั่วนิรันดรในโลกหน้า จึง “โง่” จริง ๆ !

ที่สุด พระองค์ทรงสรุปว่า
“คนที่สะสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตนเอง แต่ไม่เป็นคนมั่งมีสำหรับพระเจ้า ก็จะเป็นเช่นนี้”
(ลก 12:21)

เศรษฐีโง่สะสมทรัพย์สมบัติไว้เพื่อใช้เอง และใช้อย่างเห็นแก่ตัวด้วย นั่นคือ “พักผ่อน กินดื่ม และสนุกสนาน”

ทุกวันนี้ ผู้คนจำนวนมากก็ประพฤติไม่ต่างไปจากเศรษฐีโง่คนนี้ พวกเขาพยายามทำงานหนักเพื่อจะมีรายได้เพิ่มขึ้น
จะได้มีชีวิตความเป็นอยู่ฟุ่มเฟือยขึ้น มีมือถือรุ่นใหม่ รถยนต์คันใหม่ บ้านหลังใหม่ ฯลฯ

แต่น่าเสียดายที่คนเหล่านี้
“ไม่เป็นคนมั่งมีสำหรับพระเจ้า” !!

ตรงกันข้าม หากเราใช้เงินทองหรือทรัพย์สมบัติอย่าง “พอเพียง” คือไม่ต้องไปพึ่งพาผู้อื่น  แล้ว “ให้” ส่วนที่เหลือแก่ผู้ที่มีความจำเป็นและขัดสนมากกว่าเรา…

การ “ใช้” ทรัพย์สมบัติอย่างนี้ คือ การ “สะสม” ทรัพย์สมบัติเที่ยงแท้ในสวรรค์ และทำให้เราเป็น “ผู้มั่งมี” ในสายพระเนตรของพระเจ้า

และเพื่อจะเป็นผู้มั่งมีในสวรรค์ ไม่จำเป็นต้องลงทุนมากมายเลย แค่น้ำเย็นสักแก้ว หรือ ไปเยี่ยมเยียนผู้สูงอายุ คนตาบอด เด็กกำพร้า เท่านี้เราก็ได้ทำต่อพระเยซูเจ้าเองแล้ว

นักบุญเปาโลระลึกถึงคำสอนประการนี้อยู่เสมอ ท่านจึงกล่าวว่า
“การให้ย่อมเป็นสุขมากกว่าการรับ”
(กจ 20:35)

เราอยากจะมั่งมีในโลกนี้แล้วยากจนในโลกหน้า
หรือ อยากจะสุขทั้งในโลกนี้และโลกหน้า ก็เลือกเอาเอง !!